Moje ciało bezwładnie opadło na łóżko gdy tamtej nocy wróciłam do domu. Przerażona panującym mrokiem i pustymi ulicami Ely, biegłam ile w sił nogach do swojego domu. Pot spływał po moim czole spadając na pościel. Było krótko po północy, w domu byłam tylko ja ponieważ Toby nadal był na towarzyskim spotkaniu z kumplami. Mogłam spokojnie wziąć długi, przyjemny prysznic nie budząc przy tym nikogo.
Moje stopy dotknęły zimnych kafelek i na moim ciele pojawiła się gęsia skórka która zaraz została zwalczona przez ciepłą wodę spływającą od czubka mojej głowy, po same palce u stóp. Nie potrafiłam przestać myśleć o całej sytuacji która zaszła na imprezie. Harry pobił Matt'a. Złość którą widziałam w jego oczach kiedy zadawał mu ciosy w twarz co ułamek sekundy spowodowała, że zaczęłam się go bać. Odkąd mój ojciec zaczął nas bić, boję się każdego kto wyrządza krzywdę drugiemu człowiekowi. Nie wiem dlaczego Styles to zrobił, dlaczego od razu nie pytając o nic wszczął bójkę. Przed moimi oczami pojawiła się scena zakrwawionego Matt'a który był uwięziony pod ciałem Harry'ego, nie mogłam złapać oddechu, musiałam wyrzucić to wyobrażenie z mojej głowy.
***
-On nigdy nie zrobił czegoś takiego, Daisy. -rozmawiałam z Becky przez telefon.Mogłam to zrobić dopiero gdy była w pełni trzeźwa, czyli w poniedziałek. Jej głos był stanowczy kiedy przekonywała mnie, że nie widziała Harry'ego w takiej postawie na żadnej imprezie.
-To nie zmienia faktu, rozumiesz? Powinien był zapytać się o co chodzi, czy mi pomóc, a nie od razu zamieniać skrawek trawy w pole bitwy.
-Był pod lekkim wpływem alkoholu. -mimo, że nie widziałam jej miny czułam jak wywraca oczami.
-To go nie usprawiedliwia. Nie chcę o nim rozmawiać, okej? -byłam wkurzona na nią bo zadzwoniła tylko po to aby rozmawiać o Harrym i tłumaczyć jego zachowanie.
Nic o nim nie wiedziała, gadała z nim z przymusu, nie byli nawet przyjaciółmi. Na początku rozmowy dała mi do zrozumienia, że mu się podobam. Jak mogła tak nawet sądzić? Była głupia myśląc o tym w ten sposób. Między mną a Harrym była wielka przepaść i obaj baliśmy się przejść po zawalającym drewnianym moście. Jeden zły krok i wszystko znikło by bez śladu, wszystko pochłonęłaby przepaść. Tylko Harry tamtej nocy odważył się dotrzeć do mnie idąc mostem który rozpadł się na tysiące kawałków lądując gdzieś głęboko na dole. Becky nie była chętna do dalszej rozmowy na normalny temat, nie odpowiadała pełnymi zdaniami. Jej odpowiedzi składały się tylko z ''Aha, Okay, Mhm''. Wkurzyła mnie tym tak bardzo, że rozłączyłam się i rzuciłam telefon na łóżko. Z dołu dochodził do mnie zapach gotującego się obiadu. Zeszłam po schodach i udałam się w stronę kuchni.
-Pomóc Ci w czymś? -mój brat stał przy kuchence gazowej obserwując patelnię na zmianę z garnkiem. Odwrócił głowę w moją stronę i obmierzył mnie wzrokiem od góry do dołu.
-Nie, nie trzeba. -odpowiedział bez zastanowienia i spojrzał mi głęboko w oczy. -Hej, Mała, wszystko okej? -zapytał z troską w głosie której mi tak bardzo brakowało podczas pobytu w Szwajcarii.
-Um, tak... -kłamałam.
W mojej głowe roiło się pełno złych wspomnień i martwiłam się kilkoma sprawami. Wyczuł to, w końcu to mój starszy brat, nie łatwo go oszukać.
-Daisy widzę, że coś Cię niepokoi. Może ja to nie Becky i ciężko jest Ci się zwierzać starszemu braciszkowi ale błagam Cię nie oszukuj mnie. -ton jego głosu stał się bardziej stanowczy.
Wzięłam głęboki oddech i wspięłam się na blat siadając na nim po turecku. Bawiłam się przez chwilę moimi palcami. Chciałam zaoszczędzić czasu na znalezienie odpowiednich słów tłumaczących dlaczego nie wychodzę w cudowną pogodę z domu, siedzę w dresie i rozwalającym się koku na mojej głowie z miną dziecka któremu zdechła rybka.
-Ja po prostu...Martwię się co u mamy. Wiesz, jaki jest ojciec. Od wczoraj ode mnie nie odbiera. -uniosłam lekko wzrok aby zobaczyć jego reakcje. Jego palce mocniej zacisnęły się na drewnianej łyżce gdy mieszał sos.
-Żałuję, że nie mogłem być przy was gdy najbardziej tego potrzebowałyście. Nie było nikogo kto byłby w stanie was obronić. Przeżyłyście tak wiele a ja... -jego głos się powoli załamywał, wyłączył palniki i oparł się o przeciwległy blat. -Przepraszam Cię Daisy. -pokręcił głową i spojrzał na chwilę przez okno aby chwilę po tym wbić wzrok w podłogę.
Był totalnie przybity całą sytuacją. Nie był świadom przez cały ten czas, że ojciec nas bije. Powiedziałam mu prawdę dwa tygodnie przed wylotem do Anglii. Nie chciałyśmy z mamą aby przyjeżdżał do nas, to sprawiło by, że wojna stałaby się jeszcze bardziej zacięta. Podeszłam do niego i wtuliłam się. Jego ręce owinęły się wokół mnie a brodę położył na mojej głowie. Słyszałam bicie jego serca. Było szybkie i nieumiarkowane. Staliśmy tak przez dłuższą chwilę a później skonsumowaliśmy obiad.
***
Dochodziła 19:30 i słońce już po woli zachodziło. Temperatura zmalała co sprawiło, że powietrze nie było już takie duszne. Ubrałam się w czarne, materiałowe, krótkie spodenki i niebieską luźną bokserkę z czarnym napisem. Wciągnęłam na nogi moje ulubione trampki i wyszłam z domu. Miałam obrany cel w którym pójdę. Mały las obok którego są pola. Mały las w którym jest nasze drzewko, nasz domek, nasze miejsce schronienia w dzieciństwie. Zawsze myśleliśmy, że gdy tam pójdziemy nasi rodzice nigdy nas nie znajdą i nie będziemy musieli wracać do domu na kolację. Chcieliśmy tam zamieszkać i jeść niedojrzałe jagody. Kocham to miejsce, bez względu na wszystko. Po dziesięciu minutach byłam już na miejscu. Zachodzące słońce przedzierało się przez gałęzie drzew. Domek był nadal w dobrym stanie. Wspięłam się do środka i usiadłam spoglądając na wszystko z góry. Ten domek zbudował mój tata i Toby dla mnie i Harry'ego. Mieliśmy siedem lat kiedy pierwszy raz tutaj weszliśmy. Marzył nam się domek na drzewie, taki nasz. Rzadko sprowadzaliśmy tam naszych kolegów i koleżanki. Nie chcieliśmy aby ktoś dowiedział się o tym magicznym miejscu gdzie zrodziło się tyle historyjek o wilkach i złych piratach. Nie chcieliśmy aby drewniane ściany zdradziły komuś sekrety które usłyszały. Po tylu latach widniały tu jeszcze nasze wypowiałe rysunki.Zadzwoniłam do mamy i po trzech sygnałach odebrała.
-Hej córeczko, co tam u Was słychać? -usłyszałam jej delikatny i kochający głos. Czułam, że mówi z uśmiechem.
-Cześć mamo, wszystko dobrze. Czemu wczoraj nie odbierałaś? -musiałam jej zadać to pytanie, to oczywiste. Nie usłyszałam odpowiedzi przez dłuższą chwilę. -Mamo? -do moich uszu dobiegł odgłos szlochu. -Mamo czy Ty płaczesz?
-Daisy, nie martw się. U mnie wszystko jest okej... Szpital zapewnia lepszą opiekę niż Twój ojciec. -jej głos był zdołowany ale chciała by brzmiał na sympatyczny, żebym się nie martwiła. Byłam tyle setek kilometrów od niej. Ona leżała w szpitalu, czy ja dobrze zrozumiałam?
-Mamo czy Ty jesteś do cholery w szpitalu?! -wykrzyczałam do słuchawki. Jestem pewna, że spłoszyłam każde najmniejsze zwierzę i robaka w okolicy.
-Tak, kochanie. Twój ojciec...Byłam w takim stanie, że ledwo zadzwoniłam po karetkę. -nigdy nie pobił żadnej z nas do takiego stopnia aby dzwonić po lekarza. A co dopiero wylądować w szpitalu.
-Ale...Wszystko z Tobą okej? Mamo, powiedz mi, że wszystko jest okej. -po moich policzkach spłynęły łzy. Zimne i słone. Chciałam być teraz przy niej, w tej szpitalnej sali i trzymać ją mocno za rękę i nigdy nie puścić.
-Słońce straciłam tylko trochę krwi i mam złamaną lewą rękę ale czuję się dobrze. Nie martwcie się o mnie z Tobym. Dam sobie radę. -mój szloch przemienił się w rozpaczliwy płacz
***
(Harry)
Co wieczór chodziłem do lasu aby trochę pobiegać. Tamtego dnia nie miałem siły nawet na marsz. Moja trasa była taka jak zwykle. Nie zmieniałem jej już od kilku miesięcy. Moi chłopcy dali mi dzisiaj popalić na treningu, urządziliśmy sobie turniej na to kto pobije mój rekord rzutów. To było nie lada wyzwanie bo są w świetnej formie fizycznej i prawie im się udało. Chciałem odpocząć od przygotowań do jutrzejszego malutkiego przyjęcia urodzinowego Gemmy. Będzie tylko najbliższa rodzina i dwoje przyjaciół mojej siostry. Nic wielkiego a moja mama jak co roku panikuje i rozstawia wszystkich po kątach. Moim przystankiem do odpoczynku był jak zawsze drewniany domek na drzewie. Przebywanie w nim było dla mnie męczarnią. Wszystko powracało do niej. Do małej Daisy. Wszystko powracało do nas. Do naszej przyjaźni. Byliśmy nie rozłączni od przedszkola. Nie wiem dlaczego nie miałem najlepszego przyjaciela tylko przyjaciółkę. Daisy zauroczyła mnie chyba dlatego, że była jedyną dziewczyną która wolała samochodziki od lalki barbie i filmy o piratach od kopciuszka.Tamtego wieczoru podchodząc pod drabinę aby wejść usłyszałem płacz dochodzący z góry. Pomyślałem, że to małe dziecko które się zgubiło i weszło do środka przerażone, że przez panujący półmrok tylko tutaj będzie bezpieczne. Cicho stawiałem stopy na stopniach aby go nie przestraszyć. Gdy wdrapałem się na górę moim oczom ukazała się dziewczyna. Nie kto inny jak Daisy. Siedziała do mnie tyłem, jej nogi zwisały z naszego wielkiego okna tarasowego. Mówię nasze, ponieważ to nadal NASZ domek. Płakała i nie była świadoma, że jestem tuż obok. Miała twarz ukrytą w dłoniach. Usiadłem obok niej i drewniana podłoga zaskrzypiała. Daisy wzdrygnęła się przerażona i odsłoniła szybko twarz. Czerwone z płaczu oczy i mokre policzki sprawiły, że sam posmutniałem.
-To tylko ja. -zapewniłem ją. Ale ona nadal miała przerażony wyraz twarzy. Odwróciła głowę i nie patrzała już na mnie tylko na las. Zrobiłem to samo.
-Tylko. -odpowiedziała. -Nie sądziłam, że jeszcze tutaj przychodzisz. -nadal szlochała.
-Każdego wieczoru. -uświadomiłem ją a Ona odwróciła twarz w moją stronę z wymalowanym zdziwieniem.
-Zaraz sobie stąd idę. Nie wiedziałam, że tutaj będziesz.
-Przecież możesz tu być ile zechcesz. To nasze miejsce, nie pamiętasz? -uśmiechnąłem się lekko w jej stronę.
-Pamiętam, doskonale pamiętam. -uśmiechnęła się niechętnie. -Głupio mi, że zastałeś mnie w takim stanie. -znowu unikała kontaktu wzrokowego. Wpatrywała się w mrok. Po raz kolejny zaniosła się na płacz próbując zatrzymać te uczucie.
-Wszystko okej? -zapytałem widząc jak zaciska pięść na swoich spodenkach a jej usta uformowały się w prostą linię.
Pokiwała przecząco głową i rozpłakała. Ukryła twarz w dłoniach abym nie widział jak wygląda gdy jest w takim stanie. Cała się trzęsła pod wpływem płaczu. Była bezbronna i smutna, bardzo, bardzo smutna. Nie obchodziło mnie to co powiedziała mi ostatni raz, że nie jesteśmy nawet znajomymi. Przysunąłem się bliżej niej i objąłem mocno. Nie wyrywała się tylko bardziej wtuliła w moją koszulkę.
-Spokojnie Daisy. Wszystko będzie dobrze. -nie znałem przyczyny dlaczego była w takim stanie. W takiej rozsypce. Wiedziałem, że potrzebowała się wypłakać.
Mięśnie moich ramion napięły się gdy jej ciało przeszedł dreszcz.
-Harry...-wyszeptała tak cicho, że ledwo pozwoliła mi to usłyszeć. Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała w szaleńczym tempie.
-Ćsii. Uspokój się, proszę. -moje serce pękło na kilka kawałków gdy trzepotała się w moich ramionach. Nie odpowiedziała mi już nic. Widziałem jak stara się uspokoić swój oddech i zahamować spływające łzy. Trzymałem ją. Byłem szczęśliwy, że pozwoliła mi abym oplótł swoje ramiona w okół niej.
Odsunęła się ode mnie i przetarła ostatnią łzę. Spojrzałem jej głęboko w oczy a ona uczyniła to samo.
-Przepraszam, zmoczyłam Ci koszulkę moimi łzami. -odpowiedziała pokazując palcem na kilka mokrych plam.
-Nie ma o czym gadać. To nic takiego. -posłałem jej uśmiech dając bardziej do zrozumienia, że wszystko jest okej. Uśmiechnęła się szeroko i szczerze.
-Dziękuje. Dziękuje, że byłeś przy mnie teraz. Gdyby nie Ty, prawdopodobnie nadal siedziałabym i nie potrafiła się uspokoić. Dziękuje. -jej słowa były szczere.
Poczułem satysfakcje, że nie mówiła tego z przymusu. Poczułem się tak cholernie dobrze, nie potrafię tego opisać.
-Jeżeli jeszcze kiedykolwiek będziesz potrzebowała się ustabilizować, to masz mój numer. -uśmiechnęła się po raz kolejny a na jej policzkach pojawił się lekki rumieniec. Wyglądała uroczo, jak mała dziewczynka. -Boisz się mnie, Daisy? -musiałem być pewny tego jaki jest jej stosunek do mnie jeżeli chciałem odnowić to wszystko.
Przez krótką chwilę nie usłyszałem nawet jej oddechu, nic kompletnie.
-Wiesz...Pewna sytuacja w moim życiu sprawiła, że zaczęłam się Ciebie bać podczas tej imprezy. Teraz nie jestem pewna czy się Ciebie boję nadal. Po prostu...Chciałabym abyś już tak nie robił. -przełknęła głośno ślinę. -Nigdy nie sądziłam, że będziesz mieć tatuaże.
-Daisy, ostatnią rzeczą jaką chciałem wtedy zrobić to sprawić abyś się mnie bała. Nie zrobiłbym Ci najmniejszej krzywdy, rozumiesz? Za bardzo Cię znam i szanuję. -jej oczy się rozjaśniły. -Co do tatuaży to nazbierało się ich kilka. -popatrzałem na swoje ręce które w niektórych miejscach pokryte były tatuażami. Daisy zrobiła to samo, śledziła każdy.
-Oh, zrobiłeś sobie tatuaż literki ''A'' z myślą o Twojej mamie. Kochane. -uśmiechnęła się szeroko nadal wpatrując się w jak obrazek.
-Tak naprawdę to z myślą nie tylko o mojej mamie. -powiedziałem jej prawdę. Ten tatuaż był zrobiony z myślą o mojej mamie i Audrey. Daisy uniosła się do normalnej pozycji.
-O Boże ty na pewno masz dziewczynę. Gdyby ona mnie widziała tutaj Ciebie ze mną te kilka chwil wcześniej, o mój Boże! Rozwaliłabym wasz związek, przepraszam Cie. -zaśmiałem się głośno. Była tak bardzo przejęta tą całą sytuacją którą sobie ubzdurała, że skubnęła odchodzącą skórkę paznokcia.
-Nie, nie mam dziewczyny, spokojnie. -śmiałem się z niej. -To długa historia i chętnie Ci ją opowiem ale Ty opowiesz mi skąd masz te siniaki, dobrze? -nie chciałem naciskać ale znałem Daisy, była ciekawska jak diabli i czułem, że chce wiedzieć na czyją cześć wytatuowałem sobie pierwszą literkę alfabetu. A przysługa za przysługę.
-Oh...Okej. -nie była pewna czy chce o tym rozmawiać.
-Ale to nie dzisiaj. Wiesz, Gemma ma jutro urodziny była by szczęśliwa gdybyś wpadła. Nie wspominając o mojej mamie, gdy usłyszała, że wróciłaś już chciała do Ciebie dzwonić.
-Stęskniłam się za Twoją mamą i Gem. Chętnie przyjdę, o której? -uśmiechnęła się pokazując swoją najlepszą ozdobę, uśmiech.
-Możesz być o siedemnastej. I pamiętaj nie odpuszczę Ci tej rozmowy.
-Muszę się psychicznie na nią przygotować. To nie będzie łatwe. -uśmiech nie schodził z jej twarzy mimo powagi tematu rozmowy.
Mój Boże, czułem się znowu jak pięciolatek który zgubił swoją drogę do domu. Ona sprawiała, że byłem na innej planecie i musiałem się bardzo pilnować żeby być w rzeczywistym świecie. Nie liczyłem na wielką miłość od niej, tylko na to, abyśmy znowu byli tak blisko jak dziesięć lat temu. Nie obchodziło nas wtedy co wszyscy o nas myślą, chcieliśmy jak najwięcej czasu ze sobą spędzać. Byliśmy dziećmi ale w tamtym momencie znowu czułem się jak mały Harry który chce każdego ranka budzić się z świadomością, że zobaczy Daisy.
___________________
Hej kochani, dziękuje jeżeli dotrwaliście do końca. Ten rozdział jest dosyć długi ale lubię jak wszystko jest porządnie opisane :) Byłabym wdzięczna za komentarz z opinią, nie ważne czy negatywną czy pozytywną. To sprawia mi wiele radości i motywuje. Kocham was i życzę udanego wieczoru, lots of love :)
